ஊர் வலம்

"எம்மதமும் சம்மதம் ரஜினியே எம்மதம்" இந்த ஆட்டோ வாசகத்தை பார்த்தவுடன்தான் அப்பாடா ஒரு வழியா நம்ம ஊருக்கு வந்தோம்கிற திருப்தி வந்தது. சென்னையில் ஆங்காங்கே பாலங்கள் இருந்தும் போக்குவரத்து நெரிசல் குறைந்த பாடில்லை. உங்கள் மேல் யாராவது இடிக்காமல் போனால் நீங்கள் தாராளமாக அருகில் உள்ள பிள்ளையார் கோவிலுக்கு தேங்காய் உடைக்கலாம். நிறைய கார்கள் அணிவகுத்தாலும் மின்னல் வேகத்தில் சாலை கடக்கும் அந்த மனிதர்கள் நம்மை மிரட்டிக்கொண்டே இருந்தனர். ஒரு ஹோட்டலில் சாப்பிட சென்ற பிறகுதான் பணத்தின் மதிப்பே புரிந்தது. அதாவது மண்டையில் ஒரு தட்டு தட்டி சார் நீங்க இப்போ இருப்பது தமிழ்நாட்டில் 2009 வருடத்தில் என்று சொன்னது போல் இருந்தது. ஒண்ணுமில்லை நாலு சாதா தோசை, இரண்டு செட் பூரி 150 ரூபாய் பில் வந்தது அப்படியே ஒரு கணம் உறைந்து நின்றேன், நெசமாவே இப்படிதானா இல்லை எனக்கு மட்டும் இப்படியான்னு அசந்து போயிட்டேன் . மக்கள் யாருமே நூறு ரூபாய் நோட்டெல்லாம் மாற்றுவதில்லை ஒன்லி ஐந்நூறு அல்லது ஆயிரம் ரூபாய் நோட்டை மட்டும்தான் மாற்றுகிறார்கள் . இதற்கு மேலும் கருணாநிதி ஆட்சியை யாரவது குறை சொன்னால் அவரும் முதல்வனில் ரகுவரன் பேசுவது போல ... " மக்களை பாருங்க பாஸ்ட் புட் சாப்பிடுறாங்க, நகை கடைல கூட்டமா நிக்கிறாங்க, ஐந்நூறு மற்றும் ஆயிரம் ரூபாய் நோட்டுக்களின் புழக்கம் கழக ஆட்சிக்கு பிறகு அதிகமாகியிருக்கு..." அப்படின்னு சொல்லுவாரு. பணத்தின் மதிப்பு குறைவது நாட்டுக்கு நல்லதா இல்லையா என்பதை நாம் தான் முடிவு பண்ணிக்கணும்.
இதெல்லாத்தையும் விட பெரிய கொடுமை வெயில் சும்மா வெளுத்து வாங்கிடுச்சு சென்னைல எங்க போனாலும் குளியலுக்கு தேவையான அனைத்து பொருட்களுடன் செல்வது என வழக்கமாக்கி கொண்டேன் ஓரளவு தப்பித்தேன்.

இது தவிர வழக்கம் போல் இடித்தால் ஒரு சாரி கூட சொல்லாமால் போவது, போக்குவரத்து நெரிசலில் கூட தனது தன்மானத்தை விட்டுக்கொடுக்காமல், அதாவது பின்னால் வருபவனை முந்தவிடமால் செல்லும் ஓட்டுனர்கள், ஒரு வரிசை என்று ஒன்றிருந்தால் அதை எல்லாம் கண்டு கொள்ளாமல் நான் இந்த மண்ணில் உங்களைப் போல் பிறக்கவில்லை என்று சொல்லும்விதமாக பட படவென முன்னேறி (!?) செல்லும் "முதல்வர்கள்", கோயிலுக்கு சாமி கும்பிட போன இடத்தில் கூட (உலகின் இரண்டாவது பெரிய வருமானம் ஈட்டும் திருப்பதியில்) நம் சட்டை பையில் உள்ள பணத்திற்கு தகுந்தவாறு சாமி தரிசனம் செய்ய வைக்கும் கடமை வாதிகளும், வெளி நாட்டிலிருந்து வந்திருக்கிறீர்கள் என்று தெரிந்தவுடன் கூச்சப்படாமல் பத்து டாலர் கேட்கும் விமான நிலைய சிப்பந்திகளும், பார்கிங் டோக்கனில் எவ்வளவு ரூபாய் என்று கூட போடாமல் கண்ணியமாய் வசூல் பண்ணும் குத்தகைதாரர்களும், தட்டில் காசு போடாமல் சாமி கும்பிட்டால் சூடத்தை விட எரியும் பார்வை கொண்ட பூசாரியும், ஆங்காங்கே டிஜிட்டல் பேனர் வைத்து எல்லாரையும் இம்சிக்கும் குட்டி குட்டி அரசியல் தலைவர்களும், கடமை முடிக்க செல்லும் வீரன் தனது குறிக்கோள் ஒன்றை மட்டுமே கருத்தில் கொள்வான், மற்றவற்றை கண்டு கொள்ள மாட்டான் அது போலவே செல்லும் எதிர்புற வாகன ஓட்டிகளும் என அனைவரும் ஆஜர்.

நான் இதற்கு முன் நான்கு முறை இந்தியா சென்று வந்துள்ளேன் அப்பொழுதெல்லாம் தெரியாது மாற்றம் இந்த முறை தெரிந்தது விலை வாசியிலிருந்து, ஆங்காங்கே தென்பட்ட பாலங்கள் வரை. முன்பெல்லாம் வருடத்திற்கொருமுறை செல்வதால் அப்படி தெரியவில்லையா இல்லை இப்பொழுது இரண்டரை வருட இடை வெளியில் சென்றதால் அப்படி தெரிந்ததா தெரியவில்லை. ஆனால் இந்த மாற்றங்கள் மலர்ச்சிகானதாக இருந்தால் மகிழ்ச்சிதான்.